Wiele zawodów wykonuje się w trudnych warunkach, które mogą doprowadzić do ubrudzenia prywatnego ubioru zatrudnionego. Gdy niebezpieczeństwo uszkodzenia bądź zupełnego zniszczenia ubrań jest znaczne, pracodawca winien dostarczyć pracownikom odzież roboczą. Taka odzież należy się także obligatoryjnie w przypadku, gdy przesłanka do jej zapewnienia wyznaczają odpowiednie zalecenia BHP, sanitarne bądź technologiczne.
Różnice w nadrzędnej funkcji odzieży roboczej oraz ochronnej
Definicja odzież ochronna i odzież robocza notorycznie stosowane są wymiennie, prawdopodobnie z tej przyczyny, iż z reguły obie te grupy ubiorów kojarzą się z ochronnymi nakryciami głowy, fartuchami czy kamizelkami odblaskowymi. Odzież ochronna jest to jednak środek ochrony indywidualnej, którego nadrzędnym zadaniem jest ochrona życia oraz zdrowia pracownika i powinna być mu bezsprzecznie zapewniona. Z kolei w przypadku odzieży roboczej, jeśli zatrudniający nie nabędzie jej dla pracownika, winien wydać mu ekwiwalent pieniężny, który sfinansuje koszty prania lub możliwej wymiany uszkodzonego ubrania i obuwia. Szczegółowe reguły odnośnie używania odzieży ochronnej i roboczej definiuje kodeks pracy.
Odzież robocza a bezpieczeństwo oraz widoczność osób
Odzież roboczą z reguły adekwatnie się oznakowuje. Na opaskach na ramię, spodniach oraz kurtkach, z których korzystają operatorzy maszyn, funkcjonariusze publiczni pełniący obowiązki w terenie i zatrudnieni w przedsiębiorstwach budowlanych, obok tekstu informacyjnego, przykładowo nazwy spółki albo akronimu organu, dodawane są również pasma naniesione za pomocą fluorescencyjnych farb albo folii. Podwyższa to widoczność oraz bezpieczeństwo osób w godzinach wieczornych, co jest ważne szczególnie wtedy, gdy zadania wykonywane są przykładowo przy ruchliwej ulicy. Odzież robocza ma rozległe zastosowanie: to także kombinezony, czepki i inne ubrania dla osób pracujących w fabrykach bądź restauracjach. Na nich też nanosi się przeważnie logo firmowe, nazwę działu lub zajmowane stanowisko.